Silence in Doubtful Harbour...

Manapouri 24-11 / 27-11

Vanuit Lake Tekapo zijn we vertrokken naar Wanaka, een leuk wintersport dorp aan een mooi meer. Hier hebben we onze eerste "hike" gedaan, een pittige tocht van 4 uur door de bergen rondom Lake Wanaka. Erg mooi en vermoeiend, waarna we voldaan zijn bijgekomen in de hot-tub van onze B&B met een Brewski (lokaal gebrouwen bier) en ons zelf beloond hebben met een heerlijk diner bij een lokaal restaurantje, erg lekker. De foto's houden jullie tegoed!

Vanuit Wanaka zijn we met regen vertrokken richting Manapouri, een zuidelijk plaatsje aan het Fiordland National Park, van waaruit vele tochten richting de fjorden vertrekken per boot. Ons huisje had uitzicht op Lake Manapouri, althans, dat was de bedoeling...door het noodweer (regen en lage bewolking) konden we nog net ons terras zien. Gelukkig had dit huisje een leuke houtkachtel, want het was inmiddels ook kouder geworden ('s nachts vroor het zelfs licht). Aangezien in het dorp zelf niets te beleven was, zijn we eerst boodschappen gaan doen in het naastgelegen Te Anau. Als lunch hebben we wat gegeten bij de lokale benzinepomp, achteraf niet handig, want Myrna is er doodziek van geworden. De volgende dag heeft ze op bed gelegen en heeft Robbert maar zijn boek uitgelezen. Verder regende het nog steeds pijpestelen.

's Avonds klaarde zowel het weer licht op als Myrna, gelukkig want de volgende dag moesten we beginnen aan ons fjordenavontuur. Om 12.00 uur zijn we vanuit Manapouri vertrokken om na een korte boottocht over het meer en een busrit door het regenwoud aan te komen bij Deep Cove, het begin van The Doubtful Sound, of zoals Captain Cook het destijds noemde: Doubtful Harbour.
Het was een erg mooi schip, dat zelfs licht kon zeilen. Het weer was inmiddels weer wat regenachtig, maar normaal voor deze plek. Het maakt het ook wat mysterieuzer, typisch Lord of the Rings. Doubtful Sound is een fjord aan de Tasmaanse oceaan.
Het water in de fjorden is gemiddeld zo een 300 meter diep, maar we hebben ook op plaatsen gevaren waar het 434 meter diep was. Hierdoor had het water een erg donkere kleur. Verder zijn overal watervallen, van klein tot groot. Je hebt hier de grootste watervallen ter wereld van meer dan 1 km lang, maar deze tellen officieel niet mee, omdat ze niet constant zijn maar afhankelijk van de regen. Ook merk je dat je in de buurt van de Zuidpool komt. Met een kleiner bootje zijn we vlak langs de watervallen gevaren.

Tijdens de tocht hebben we veel bijzondere dieren gezien, waaronder de zeldzame pinguins (fiordland crestend penguin), vleugelloze vogels, zeeleeuwen en dolfijnen. Myrna was erg gelukkig, zoals jullie begrijpen. Op sommige momenten vergat ze zelfs de kou.
Na een prima diner zijn we richting onze hut gegaan, we hadden het gevoel dat we op de Titanic zaten. We deelden onze hut met 2 Australiers, die we aan het begin van de nacht bijna hebben vermoord...we konden niet meer tegen het gesnurk en de andere bizarre geluiden die deze "wezens" uitstootten. Om ons en hen te beschermen zijn we met dekbed en al om 2.25 uur naar het bovendek
vertrokken en in de salon gaan liggen. Op deze manier hebben we toch nog een paar uurtjes geslapen. Om 5.00 uur waren we wakker en zijn we maar gaan douchen. Om 5.30 uur wordt het hier licht, dus we hebben toch een mooie ochtend gehad. Het weer was opgeklaard en om 6.30 uur vertrokken we weer richting Deep Cove. Onderweg zag alles er weer anders uit door het andere weer en zijn we een paar "zijtakken" van de fjorden gaan verkennen. Rond 12.00 uur waren we weer in de haven (bekaf) en zijn we aan de tocht naar
Makarora begonnen. (Zie volgend verhaal)

Liefs Robbert & Myrna